Op weg naar huis in de trein begin ik te lezen in Austerlitz van W.G. Sebald, een boek dat ik na het interview met Wim Noordhoek heb meegekregen. Op de kaft staat een wonderlijke foto van een jongen van zes in een wit kostuum met bijbehorende hoed op een uitgestrekt steppe-achtig veld. Het boek trekt de aandacht van Julia, een jonge Pools-Duitse pianiste die me eerder al vroeg of ze een pen van me mocht lenen om haar rail-pass in te vullen. Julia schrijft de titel van het boek en naam van auteur op en vlak voor we uitstappen biedt ze me zonder woorden een kleine chocolaatje aan dat ze op haar wollen handschoen heeft gelegd.